Oι βετερανοι ενος κλαδου των γραμματων

Σκέψεις μιας ιατρού, με αφορμή εορτή εκπαιδευτικών.

Ήμουν ακόμη στο ιατρείο, όταν δέχτηκα μια πρόσκληση χορού. Επρόκειτο για το χορό των συνταξιούχων εκπαιδευτικών, των δασκάλων.

Πρώτη φορά κλήθηκα από το σύλλογο επίσημα.

Για λόγους συναισθηματικούς προσπάθησα να τα καταφέρω, να εξασφαλίσω χρόνο το βράδυ εκείνο, στις 27-1-2012 και να βρεθώ στα Λιθαρίτσια. Και λέγω συναισθηματικούς, γιατί οι πρόγονοί μου και στα πρώτα επαγγελματικά του χρόνια και ο πατέρας μου, ήτα δάσκαλοι.

Σε μια Ελλάδα που έζησε πολύ πιο δύσκολους καιρούς από αυτόν της σημερινής κρίσης.

Γι' αυτό δικαίως η κοσμήτωρ του συλλόγου είπε ότι το χαμόγελο των παρεστώντων της θύμισε το κουτί της Πανδώρας που πρόλαβε να εξασφαλίσει (κλείνοντάς το την τελευταία στιγμή) ένα μοναδικό στοιχείο για τον άνθρωπο: την ΕΛΠΙΔΑ. Η οποία συνεπάγεται την αισιοδοξία για το μέλλον.

Είπε ακόμη ότι η φράση «συνταξιούχοι» στη λεζάντα του συλλόγου είναι σχήμα λόγου. Γιατί στην πραγματικότητα, οι δάσκαλοι αισθάνονται διαρκώς ότι βρίσκονται εν ενεργεία καθώς οι αξίες, με τις οποίες γαλούχιζαν την εκάστοτε ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ, έγιναν η σκυτάλη και για τους εκπαιδευτικούς που έπονταν.

Έτσι πρόκειται για τους ΒΕΤΕΡΑΝΟΥΣ του κλάδου, είπε.

Ίσως να μην το πίστευα έτσι, αν δεν είχα την καταγωγή που προανέφερα, δεδομένου ότι ο παππούς μου ο Στέφανος Τζιάλλας, μας δίδασκε τη Βίβλο, τον Όμηρο και το Γεροστάθη ως τα βαθιά του γεράματα, ενώ σαν έκφραση των όλων αξιών, έκλεινε με κάποιο άσμα που μας το δίδασκε φροντίζοντας να το μαθαίνουμε ταυτόχρονα.

Και τα θυμάμαι όλα εκείνα. Και κάπου κάπου σιγοτραγουδούσαμε ακόμα τα τραγούδια που μας έμαθε ο παππούς και τις αξίες τις πανανθρώπινες, μέσω του Ευαγγελίου, του Ομήρου και του Γεροστάθη του Λ. Μελά.

Ο πρόεδρος των Βετεράνων δασκάλων Αλέκος Δόσης έκαμε ένα εξαιρετικό χαιρετισμό ώστε να ενώσει τις καρδιές όλων μας, καθώς στην αίθουσα υπήρχαν και πολλοί προσκεκλημένοι που δεν ήταν δάσκαλοι.

Παρατηρώντας τους εκπαιδευτικούς, που απολάμβαναν το γλέντι, όπως όλοι μας, καμάρωνα διπλά για την καταγωγή μου.

Ήταν οι άνθρωποι που δίδαξαν στα σχολεία του βουνού και του κάμπου, του χωριού και την πόλης, σε δύσκολες εποχές στη χώρα μας.

Και τώρα γεμάτοι περηφάνια διασκέδαζαν με μια επινίκια, θα έλεγα θωριά.

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Πότε δεν ήταν για την Ελλάδα μας;

Και οι δάσκαλοι κρατούσαν πάντα πρώτοι στις ελληνικές κοινωνίες, το φάρο της γνώσης για τα ελληνόπουλα. Και ύψωναν το ανέσπερο φως που μας κληροδοτήθηκε από τη μεγάλη ιστορία μας.

Για τη γνώση μας, χρειάστηκε να συναντήσουμε πολλούς δασκάλους στη ζωή μας.

Μπορεί να ξεχάσαμε τους περισσότερους αν όχι όλους.

Θα μένει, όμως, πάντα στην καρδιά μας η πρώτη μας δασκάλα. Η πρώτη και η παντοτινή.

Συγχαίρω τους δασκάλους για την εξαιρετική εκδήλωση.

Και τους ευχαριστώ για τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν.

Βάσω Τζιάλλα Δαφνή

Ιατρός

Ρευματολόγος Παθολόγος

VIDEOS

val m amo

Δείτε επίσης...

ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΕΙ.....ΕΣΕΙΣ;

Ποδήλατο Γιαννούλη
George Coiffure
Κοσμάς Ανθόπουλος - Ειρήνη Νικολάτου - Δικηγορικο Γραφειο
ΗΠΕΙΡΟΚΑΤ ΑΕ - Ηπειρωτική Κατασκευαστική Α.Ε.
Save
Cookies user preferences
We use cookies to ensure you to get the best experience on our website. If you decline the use of cookies, this website may not function as expected.
Accept all
Decline all
Analytics
Tools used to analyze the data to measure the effectiveness of a website and to understand how it works.
Google Analytics
Accept
Decline